Yıllardır arada sırada, banka kuyruğunda beklerken, akşam yatmdan önce gözümden uyku aka aka dişimi fırçalarken, bir konuşma esnasında iç sesim olarak aklımdan "Ya ben Nocontyforolmen'i izlemedim. Bu akşam/yarın izleyeyim" derim. Sonunda bambaşka bir nedenden nolayı, istekli ve bilinçli bir şekilde başına oturdum filmin ve bitirdim. "Başka neden"i de açıklayayım; Anton Criugh karakteri ile benzer özellikler taşıyan insanları araştırıyorum deli gibi son günlerdir. İleride bir gün aklımdaki yeni projeyi hayata geçirirsem -ki geçireceğim- ve basılırsa dersiniz Su Criugh'dan ayaklamış diye. (Diyemezsiniz hiç de bile! Ben gözlem yapıyorum yalnızca. Benim karakterlerim daha farklı. Pışık)  Oturdum izledim. Hiç böyle bir filmle karşılaşacağımı zannetmiyordum. Karakterlere ağırlık veren, onların hayatlarını anlatan bir dönem filmi olarak egçirmiştim kafamda hep. "Eski kovboylar bugün pinpon oldu" vari bir motto oluşmuştu kafamda. Halbu ki ç

(Tablolar 6 yaşındaki otistik Iris Grace'e aittir. Sitesi için ) Çok şaaşalı, entelektüel görünmek adına pırtlatılmış "fensi/fansy" bir başlık gibi gözükse de attığım, aslında anlatmak istediğimin en yalın hali.  Dünya üzerinde çektiğimiz acıların sebebi bilinç filan değil, empati. Bilinç empatiyi köreltir. Sizi hapseder. Görecelidir. İnsandan insana değişir bilinç. Oysa "empati" durumu bir üst bellektir. Empati yapmayı becermeeynler otistik ve sosyopat -daha zarif ve bilimsel deyişle antisosyal kişilik bozukluğu olan şahıs- olarak ikiiye ayrılır. Bilinç bir hastalıktır. Empati ise bu dünya düzeninde, şimdiki zamanda, kendi rolümüzü oynayabilmemiz için bize benzin ve yol haritası sağlar. Herkesin aynı yolda ilerleyebilmesi için uğraşır. Arada birisi sollayacak olsun, onu alır, ezer ve suyunu çıkartır.  Empati sahtedir. Nefret ve acıma duygularını yönetir. Aynı kişi için zıt duygular besleyebilirsiniz bu nedenle. Yanıltıcıdır. Yoldan çıkmadığını