Uzun zaman olmuştu yeni bir Xavier Dolan filmi izlemeyeli. Bende iz bırakan her filmi ciğerlerim filmin kokusunu, sembollerini, filmdeki karakterleri iyice içine çekene kadar defalarca seyrettiğimden hiç Dolan'sız kalmamıştım. Daha geçen bilmem kaçıncı kez J'ai tue ma mere'i izledim. Amours Imaginaires de Laurence Anyways de bir baska guzeldi. Guzeldi iste. Ne bileyim. Sade, guzeldi.
Empati kurmak zor benim icin. Ancak bu durum insanlarin duygu dusuncelerini daha iyi anlayabilme ve analiz edebilme yetisi veriyor bana. "Nasil olur?" demeyin. Empati zayifliktir. Sahip olmamanin nasil bir sey oldugunu bilince anca farkina varabiliyorsunuz. Empati bizi gerceklerden uzaklastirir. Objektif olamayiz isin ivi e duygular girince. Oysa insanlarin duygu ve dusuncelerini anlamak; davanislarinin neden sonuclarini bilmek icin empati gerekmiyor. Bu nedenle de bircok kisiden "anlama ve analiz etme" konularinda cok daha sansli olduhumu dusunuyorum. Bilimsel gerceklige bir insan beyni her ne kadar yakinsayabilirse o kadar... Her seyin bakis acisina gore degistigi ve hicbir bakis acisinin oznel olmadigi bu dunyada kucuk ancak onemli bir gelisme. Sanirim...
Xavier Dolan'in ilk filmi, J'ai tue ma mere cok nadir empati kurabildigim, kendimi yerine koyabildigim bir karakter iceriyor: Francis. Mommy ise cok daha profesyonel ve kurgusu cok daha saglam bir film olmasina karsin empati kurmaktan cok "anladim" ben bu filmi. Anneyi anladim, oglunu anladim, komsu kadini anladim... Hatta komsu kadinin mendebur kocasini bile anladim. (O tipi nereden buldular merak ediyorum valla)
Dai yillarca kocasiyla yari cilgin bir hayat yasamis, kocasinin olumunden sonra ise hayatini toparlamaya calisan bir kadin. Oglunun adi use Steven. Cocuklugunda hiperaktif olan ancak babasinin olumuyle kafayi tam manasiyla cizen Steven (hic elit konusmadim. Ayip oldu aslinda cizen denilir mi? Ofkesini nefretini sevincini cişini bile tutamayan bir arkadas olmus cikmis. Uzun uzun tasvir etmeyecegim. Zira Steven'in tasviri degil beni ilgilendiren, annesi.
Bir de komsu kadin var. Kocasinin isi yuzunden bir sehirden diger sehre dolasan. İki sene once kekeme olmus bir kadin. Kurguda tam anlayamiyoruz ama kadinin hayatta olan kucuk kizinin yaninda sanirim bir de oglu varmis. Fotograflardan goruyoruz. Kaybetmis oglunu. Yazik.
Steven'in asiriligi kadini acip, icinde tuttuklatini, bastirdigi duygulari haykirmasina sebep veriyor. Steven'in hayali univeristeye gitmek. Kadin yardim ediyor ona. Aciliyorlar yavas yavas. Ancak hiperaktivitesi zaman zaman tehlikeli boyutlara ulasan Steven kaldigi islahevinin kantinini atese vermesi ve bir cocugun %75'inin yanmasi uzerine acilan dava filmin doruk ve ayni zamanda her seyin cokus noktasi oluyor.
Oglunun tehlikeli davranislari yuzunden ne yapacagini bilemeyen, isinden olan, karsi cinsle iletisime bile gecemeyen -ki o da Steven'a acilan davayi bedava almasi icin annesinin ayartmaya calistigi bir avukat- anne Dia'nin trajedisini goruyoruz filmde.
Xavier Dolan'in tum filmlerinde bas taci olan Anne Dorval gene basrole. Sanirim kendisinin en iyi performans gosterigi film de Mommy. Ne yasamis kadin. Ne yamais! Steven da zira oyle.
Hiç yorum yok
Yorum Gönder